The perks of being a kindness ninja

Ik zat een beetje met de vraag te worstelen wat nu een geefactie is. Is een briefje op een voorruit plakken met een inspirerende tekst een geefdaad? Als de eigenaar van de auto er om moet lachen en het zijn dag goed maakt wel, maar als die het chagarijnig wegveegt mompelend schorem een beetje  viezigheid op mijn auto plakken, en niet eens leest wat erop staat, is het dan nog steeds een geefdaad?

Mijn moeder maakt het helemaal mooi. Zij is slecht ter been en wordt opgehaald door een vrijwilliger om haar naar de kapper. Zij beweert hierover: Ja, sommige mensen vinden het zo fijn om iets voor een ander te doen, ik maak hun hele dag goed. Ze keert het gewoon om. Niet de vrijwilliger doet een goede daad, maar zij. En maar beter ook want als mijn moeder zou zeggen Ik kan niets meer en ben iedereen maar tot last, het zou beter zijn als ik er niet meer was.  Dan kan je maar beter de hele dag goed zitten te zijn door aanwezig te zijn voor de verpleegster die haar steunkousen komt aandoen, ( anders zou ze geen werk of inkomen hebben) de mijnheer die haar eten komt brengen ( anders heeft hij geen doel in zijn leven) en s avonds weer voor de verpleegster die haar steunkousen komt uitdoen. En voor het bezoek natuurlijk ( dat vinden ze gezellig)

Maar ondertussen zat ik nog steeds  te worstelen wat nu een geefdaad was. Gelukkig kwam het antwoord gewoon in mijn mailbox. Ik heb vorig jaar meegedaan aan #100happydays en daar is nu een vervolg op in de vorm van 100 goede daden in een dag, week, maand of een jaar. En daarmee krijg je dan een certificaat dat je een Ninja, Master Fellow of  Apprentice bent.

Ik ben met de lijst aan de slag gegaan, maar ik ga hem niet naar de letter uitvoeren, ik haal er wel inspiratie uit. Er staat bijvoorbeeld op dat je speelgoed naar een weeshuis moet brengen. Ik ken niet eens een weeshuis. Maar de Albert Heijn heeft wel een actie met de Goedzak, je kunt dan een tas ophalen bij de Albert Heijn hier speelgoed in stoppen en weer afgeven. Zij zorgen dat het speelgoed goed terecht komt. Ik heb de zak al opgehaald en ga hem dit weekend vullen.

Er staan ook meerdere acties met bloemen op, dit inspireerde mij om een bosje bloemen bij het secretariaat neer te zetten, en een extra bosje bloemen te kopen en deze in het krat dat voorop een damesfiets zat achter te laten. Misschien dacht de dame van de fiets wel: he, ik heb een goede daad gedaan, want door een krat op mijn fiets te plaatsen heb ik iemand in de gelegenheid gesteld om er een bosje bloemen in achter te laten.  

Wil je je ook aanmelden als kindness ninja dat kan op:  www.kindnessninja.me 

Geefmaand november

Ja, ik doe dus mee aan geefmaand november 2016

Voor mij is het een oefening om mijn beste beentje voor te zetten. Geven dat doe ik natuurlijk het hele jaar wel, maar deze maand probeer ik mij gedurende de dag af te vragen: kan dit beter? Ik loop nog  even die extra mijl . Ik heb hier al een paar jaar geleden over geschreven. Maar op de Facebook pagina van de geefmaand zie ik vaak staan bij een geefactie: Ja maar dat is toch gewoon, dat doe je normaal ook, dus waarom is dit opeens een geefactie.

Dus ik wil toch nog even in herhaling vallen:In de Romeinse tijd was een burger verplicht om voor een soldaat voor één mijl zijn bepakking over te nemen. Op een dag liep een garnizoen voorbij en een soldaat vroeg aan een burger om zijn verpakking over te nemen. Na een mijl zei de soldaat: stop maar je plicht zit erop. De burger zei: deze mijl heb ik gelopen omdat het mijn plicht was, de volgende loop  ik voor jou.

In de Geefmaand doe ik iedere dag een geefactie, maar ik probeer mij de hele dag bewust te zijn van mijn medemens en hoe ik,zonder mezelf al te veel geweld aan te doen, zijn dag prettiger kan maken. Een vriendelijk woord, een briefje, een mailtje, het is zo simpel maar vaak kom je er niet toe.  Maar deze maand  probeer ik die extra mijl te lopen.Niet omdat het moet, gewoon omdat het kan..Ik schrijf er niet zoveel over op de Facebook pagina van de Geefmaand omdat ik ook wel een beetje bang ben voor discussies zoals:

“Ik zag bij de geefmaand november dat jij het een goed doel vindt dat je naar mijn optreden komt, ik dacht dat je mijn optredens fantastisch vond en graag kwam kijken. Daarom heb ik een kaartje voor je geregeld.”

Ik: Nou weet je eerlijk gezegd kom ik om jou een hart onder de riem te steken en hoezo heb je een kaartje voor me geregeld ik moest er 10 euro voor neertellen.

En eigenlijk doe ik niet van die hilarische, tranentrekkende acties dit jaar, maar ik werk over op mijn vrije dag, ik koop een kaartje en ga naar een concert waar ik eigenlijk niet naar toe wil, maar alleen ga om iemand anders een hart onder de riem te steken en ik hoop dat ik er ook nog aan toe kom om toch nog een hilarische actie te bedenken.

Nou ja,  ik  ben met een keileuk project bezig: de sinterklaas surprise. Ik heb er in ieder geval reuzenveel lol in. Ik ga deze geefactie eens in geuren en kleuren uitbeelden, lees je mee?

Ik heb dit jaar mijn broer getrokken. Dus ik moet een surprise voor hem maken. Mijn broer is een beetje saai, werkt in de IT maar heeft één grote passie en dat is ruimte vaart.

Ik heb het volgende gedicht:

Peter je werkt al jaren in de I.T.

Het is wat saai niet echt oké

Je kunt elke klus nu wel klaren

Je doet dit werk al zoveel jaren,

En je moet nog jaren doorwerken,

Om de staatskas te versterken

Je krijgt pas AOW met 80 jaar

Dan ben je met die I.T. wel klaar.

Dus je kunt nog met een 2e carrière beginnen

En deze keer iets leuks verzinnen

Ga lekker werken voor NASA

Wubbo Ockels achterna

Ruimtepak aan met je haren los
Lekker dansen in de kosmos

Ga naar de sterren en de maan

Dat is pas een wereld baan

Sint heeft een stappenplan bedacht

Zo kom je werkelijk in je kracht

Volg de stappen één voor één

Dan ben je zo door de sollicitatieprocedure heen

En dan komt nu de surprise:

En het cadeautje: een herziene versie van een boek van Wubbo Ockels

 Ja en wat is hier nu geefmaand-november-achtig aan, hoor ik je denken. Iedereen maakt toch een surprise in november als ie in december sinterklaas viert? 

 Ja dat is zo, maar ik ben speciaal hiervoor dus nieuwe (dure) inkt voor mijn kleurenprinter gaan kopen zodat het masker van Wubbo Ockels in kleur kon worden geprint en niet in zwart wit. En omdat ik ook nog eens lopend naar de winkel ben gegaan heb ik dus letterlijk die extra mijl gelopen.

  

Lijstjes

Ik ben de laatste tijd boeken aan het lezen over lijstjes. Een zoekopdracht Romans- lijstjes, bij de bibliotheek geeft een divers aanbod.

Er zijn een aantal boeken die als thema hebben dat de hoofdpersoon een lijstje met dingen moet doen. ( Since you ‘ve  been  gone,  een bijzonder jaar ) Eigenlijk komt de hoofdpersoon dan uit haar comfortzone, maakt avonturen mee en maakt nieuwe vrienden en ontmoeten passant ook nog de man van haar dromen. “Het staat op mijn lijstje” vond ik het leukste boek in dit genre Hier geeft de hoofdpersoon een lift  aan een vrouw die net van de Weight Watchers komt en vanavond heeft gevierd dat ze 50 kilo is afgevallen. Ze krijgen een ongeluk en de vrouw komt om het leven. De hoofdpersoon gaat dan het lijstje met dingen die de vrouw had willen doen als ze 50 kilo was afgevallen uitvoeren.

Een ander thema is dat de hoofdpersoon een lijstje maakt met dingen die moeten gebeuren, stoppen met roken, relatie verbreken, schuur opruimen. De twee boeken met dit thema heb ik allebei niet uitgelezen.  Het waren vervelende boeken ook al klonken ze veelbelovend op de achterflap.

Weer anders is het boek : De lijst van mijn wensen. Hierin  wint de hoofdpersoon de lotto en maakt dan 3 lijstjes. Een lijst met dingen die ze nodig heeft (dunschiller van € 1,10 bij de Lidl) en een lijstje met haar wensen ( een luxe winterjas van een bekende ontwerper). En dan blijkt dat ze alles wat ze nodig heeft gewoon kan betalen zonder haar lot te verzilveren. En dat doet zij dan ook niet. Zij is tevreden met haar leven. Haar man wil juist promotie maken om een dure auto te kunnen kopen.  Dit gaat natuurlijk mis en haar man verzilverd het geld, gaat weg en koopt alles wat hij zich maar wensen kan. En komt er vervolgens achter dat dat niet was wat hij nodig had. Een heel leuk boek, heeft ook 30 weken in de Franse bestsellerslijst gestaan.

Het laatste boek zet je aan het denken, wat zou  ik willen veranderen aan mijn leven als ik de lotto won. Ik denk ook niets.

En eigenlijk wil ik tot het einde van het jaar lekker in mijn comfortzone blijven. Ik wil namelijk afvallen en ik merk dat als ik allemaal spannende projecten aanpak, dat er van dat afvallen niet veel komt. Dus laat mij maar lekker rustig aan naar het einde van het jaar toe sukkelen. Alleen aan het eind van deze maand ga ik een weekend bij een Tibetaanse Lama in de leer. En in oktober nog een cursus bij de Volksuniversiteit. En in November Geefmaand.

Ach ja, mijn comfortzone is nogal breed.

Ontspullen

Alwéér een boek over minimalisme? Dat weten we zo langzamerhand wel, je pakt gewoon een vuilniszak en gooit daar alle zooi in. Daar hoef je toch geen heel boek aan te wijden, dat moet je gewoon doen.

Ook als je op deze manier tegen minimalisme aankijkt, is het boek Ontspullen toch een leuk boek om van de bieb te halen. Het beschrijft alle vormen van minimalisme zoals tiny houses en project 333.

Maar het neemt plaatst ook een kritische noot bij projecten als The 100 Things Challenge. Bij dit project is het de bedoeling om niet meer dan 100 items te bezitten. Het heeft iets van een boeddhist die een klooster in rent en daar zo hard mogelijk roept: “Ik ben de nederigste die ooit heeft bestaan.”  En dan zijn er allerlei regels voor hoe je die 100 items moet tellen.

De Regel van bestendigheid: bederfelijke waar tellen we niet mee.

De regel van afhankelijkheid: de stroomkabel voor je MacBook tellen we niet mee.

De Regel van eigendom, als het door meerdere mensen gebruikt wordt zoals een bank of borden, tellen we niet mee.  

En dan gaan ze ook nog dingen in groepen onderbrengen zoals kledinghangers, ondergoed en eten.

Ja, hallo!! Zo kom ik maar op 3 bezittingen: een huis, inboedel en een fiets.

Dan heb ik toch iet meer respect voor de 3 bezittingen van de bedelmonnik: zijn pij, sandalen en bedelnap. Kijk zo’n monnik kan echt tellen.

Zelf ben ik geen minimalist, maar iemand die liever geen zooi om zich heen heeft en mijn geld zie ik het liefst op mijn eigen bankrekening en niet op die van een of andere winkelketen. Maar gisteren heb ik wel gewoon een platenspeler gekocht. Wat moet je ermee? Nou eh, lekker op rommelmarkten lp’s kopen en dan s ‘avonds lekker plaatjes draaien. Maar als ik over een jaartje dit rooskleurige plaatje veranderd in een sta in de weg, stofvergarend object, dan gaat ie gewoon naar de Kringloop. Dat is mijn vorm van minimalisme. En in daar blijkt dus ook een naam voor te zijn: De bescheiden Kick

De bescheiden Kick is een beetje een suffe groep. Je hoef niet al je spullen te  verkopen en de wereld in te trekken met een rugzak. Ook hoef je niet met je telraam door je huis te gaan om je bezittingen te tellen. De bescheiden Kick bestaat uit mensen, die niet meedoen aan de rat race en gooien niet hun oude Senseo bij het vuil als er een nieuw model Senseo op de markt komt. Zij hebben misschien wel 39 paar sokken in huis en hoeven niet zoals een echte minimalist, hun enige paar sokken met een föhn te drogen als ze het hebben gewassen.

De  bescheiden kick is dus een beetje suffe groep en ik voel me er helemaal thuis!

Minimalism

Vandaag was het dan zover de film Minimalism: A documentary about the Important things. Georganiseerd door : Lijstjes info

Ik wou dat wel eens meemaken, een film over minimalisme en ook eens kijken hoe die mensen eruit zouden zien die daar op af zouden komen.

Ik moet zeggen dat ik bij sommige toch wel dacht: als je zo weinig in je kast hebt hangen dat je jezelf minimalist noemt, trek je dan dit aan? Maar misschien hebben ze wel 100 outfilts en hadden ze besloten om vandaag het allerlelijkste aan te trekken.

Het blijkt dat de doorsnee minimalistische man gekleed gaat in een spijkerbroek van G-star Raw, en Nikes draagt. Niet echt je iemand op een minimum inkomen dus.

Tot zover mijn oppervlakkige beschouwingen.

De film was echt gaaf, Alle Amerikaanse minimalisme goeroes kwamen in beeld, Ook Zen Habits, tiny houses  en project 333 kwamen langs.

Na de  film was er ruimte voor vragen. Niet alleen Lijstjes info zat klaar voor vragen maar ook So chicken en nog een mevrouw van moeder minimalisme, die ik niet kende, maar ik heb dan ook geen kinderen. En er was een jeugdige minimalist, van 15 jaar, die iedereen gast noemde. Ik vond dit jeugdige  lid echt super. Als er werd gesproken over foto’s opbergen wist hij niet waarover het ging, hij kende alleen digitale foto’s. Maar hij werkte in een biologische natuurwinkel en was helemaal into minimalisme.

Al heb ik weinig nieuwe inzichten gekregen door deze film met vragenuurtje, ik vond het heel leuk om de mensen te ontmoeten, via de film en in het echt, die zich hiermee verbonden voelen.

The wander society

Het controle seizoen in de accountantswereld loopt op zijn einde en een aantal privé projecten ook. Dus kom ik er eindelijk eens aan toe om een weekje vrij te nemen. Ik ben er ook echt aan toe, want het laatste half jaar was best wel taai. Ik ben er ook niet aan toe gekomen om een blog te posten. En dat ik nu dat wel doe, is een teken dat ik weer tijd heb voor de aangename dingen in het leven.

Mijn vakantie begon en ik nam de trein naar Vlissingen. Daar had ik een hotelletje voor 2 nachten  en zou ik een beetje gaan uitwaaien.  Op de eerste dag liep ik het stadje te verkennen, ik probeer op iedere dag dat ik vrij ben 2 uur te wandelen. En op mijn tocht langs de boulevard en de stad kwam ik in een klein boekhandeltje het boekje The Wander Society tegen.

Wat ik zag sprak mij wel aan. Ik zag lijstjes met boeken, aanwijzingen voor het wandelen en een geheim genootschap. In het lijstje met boeken stond het boek, Walden, het boek dat ik voor deze vakantie bij de bieb had geleend. Ik was namelijk een paar weken terug bij het GEM, museum voor actuele kunst.

Bij de tentoonstelling van Nic van Woert stond op de grond geschreven, Ik ging de bossen in omdat ik bewust wilde leven, om me alleen met het wezenlijke bezig te houden en te onderzoeken of ik niet kon leren wat het leven me moest leren, zodat ik niet op mijn sterfbed zou moeten ontdekken dat ik niet geleefd had. In de toelichting stond dat dit de openingzin was van Walden, maar neem van mij aan, het staat pas op bladzijde 98.

Ik vond het wel leuk deze aaneengesloten doorverwijzingen van kunst en literatuur en  besloot het boekje te kopen om het die avond op mijn hotelkamer te lezen. Daar maakte ik direct wat aantekeningen. Ik werd helemaal enthousiast hiervan. Het gaat erom dat je wandelt zonder direct doel.

Zo staan er een aantal opdrachten die je tijdens het wandelen kunt uitvoeren:

Loop op eenderde van je normale snelheid;

Maak foto’s van beweging, je voeten, scheuren, straatborden, geheime locaties.

Volg een kleur: rood, wit, blauw.

Leg een beweging vast door de wind, of juist de inval van licht.

Pak een plattegrond van je stad en teken met een koffie kopje een cirkel en ga dat gebied verkennen.

Gooi bij ieder kruispunt een dobbelsteen om de richting te bepalen. 1= rechtdoor 2 = rechtsaf. Etc.

Hernoem beekjes, hoeken wegen en teken je eigen landkaart.

En maak je eigen Wander stationnetje, waar je berichten kunt posten. Dit sprak mij direct aan en ik heb dus een bijna natuurlijk Wander stationnetje gemaakt. Alleen toch wat tape gebruikt. Maar als de groen voorziening mijn stationnetje in de Nieuwe Scheveningse bosjes laat hangen, dan grijp ik wel in als het op de grond lig te vergaan, en ik zal zorgen dat de plastic tape niet in de natuur komt. Ik hoop dat in de tussentijd de wandelaars van de Lange afstandswandeling, die langs mijn Wander Stationnetje genoegen beleven aan mijn pamflet.

Voor verdere informatie zie : thewandersociety.com.

Toen ik het boek gelezen had hoefde ik het niet in mijn boekenkast te bewaren. Ik heb een Little free Library en als ik boeken in mijn eigen kast zet het ik het idee dat ik de boeken in gijzeling neem. Ik sluit ze af voor menselijk contact tot ik er weer aan toe ben om ze in te kijken. Als ik er niets meer mee hoef, zet ik ze in mijn biebje. Ik besloot dit boek door te geven aan iemand van wie ik dacht dat ze een geheim genootschap voor wandelen wel kon waarderen.

Zondag ging ik even naar de Ako, daar stond mijn speciale boekje in grote stapels, bij de meest verkochte boeken. Zucht, voor zover mijn speciale boekje.

Hoe vind ik de ware

Vorig weekend ging ik naar de workshop: Hoe vind ik de ware van The school of life. Het ging erover dat je op twee manieren tegen de liefde aan kan kijken.

Denk je dat liefde iets is wat je overkomt, ( het destiny denken) of dat je er aan moet werken om een relatie te krijgen.

Als je denkt dat je de ware je destiny is, dan heeft dit veel consequenties. Zo kun je geen ruzie krijgen, want met de ware maak je geen ruzie, dan is het de ware niet. Zo hoef je niet te zeggen wat je bezig houdt, de ware weet immers van jou wat er in je omgaat. Sex moet vanaf het begin geweldig zijn, als dat niet zo is dan kan dit toch niet de ware zijn…. Enzovoort.

Het is de romantische vorm van liefde. In films wordt deze vorm enorm gepromoot. Denk aan Titanic of Nothing Hill.  Maar klopt dit eigenlijk wel.

Geloof je dat je moet werken aan een relatie dan ziet het er in eens heel anders uit. Ruzie maken is goed, zo leer je elkaars grenzen kennen. Door elkaar te vertellen wat je bezig houdt leer je elkaar steeds beter kennen. Sex hoeft niet meteen geweldig te zijn, oefening baart kunst.

 Ja en ik moet bekennen dat ik toch eigenlijk wel een beetje van het destiny denken ben. Hoewel na een aantal maanden in een relatie, kom ik meestal na de eerste ruzie met beide benen weer op de grond en ga ik aan een relatie werken.

Maar ik vond het wel een eye opener van The school of life, en ik had nooit zo doorgehad dat ik zelf ook een enorme romanticus was.

Verder waren er nog hele leuke andere programma’s op het Brainwashfestival. Vooral de filosoof Tomáš Sedlácek. Ik verwijs graag naar het artikel in Trouw om zijn ideeen over te brengen. http://www.trouw.nl/tr/nl/4504/Economie/article/detail/4250242/2016/02/26/Tsjechische-denker-Sedlacek-Waarom-economie-toch-een-religie-is.dhtml

Eten

Ja, ik heb een nieuwe hobby. ‘Die heet afvallen. Daarom lees ik alles wat los en vast zit over eten. Dus ook dit boek van Thich Nhat Hanh: Eten.

Het boek gaat niet over koolhydraten en heeft ook geen spannende recepten, maar toch plakte ik er minstens 10  bookmarkers bij. Het waren interessante artikelen.

Ik vind het vooral spannend dat we niet alleen op de wereld zijn maar dat alles om ons heen door andere levende wezens gemaakt wordt.  Laat ik daarom dit stukje quoten:

Steun krijgen

Stel dat je een eetprobleem hebt. Je eet meer dan nodig is en dat heeft al een hoop moeilijkheden en leed opgeleverd. Een manier om weer met vreugde te kunnen eten is om je voor te nemen om met mensen te eten die je steunen. Als je toevlucht zoekt bij je gemeenschap kan dit je enorm steunen. Zelfs als je alleen woont en geen gemeenschap hebt om mee te oefenen ben je niet echt alleen.  Veel handen hebben bijgedragen aan het voedsel dat je eet.  Er zitten microben en bacteriën in en andere microscopisch kleine wezentjes in je voedsel in jou en alles om je heen. Je voorouders en je nakomelingen zijn bij je, in iedere cel van je wezen..

Ja, dit is me ook bij gebleven van mijn verblijf in een klooster in Nepal. Ik had daar gesprekken met een monnik. Hij onderwees mij dat ik slechts geld had, maar dat ik niets was zonder andere mensen. Zij hebben het vliegtuig ontworpen waarmee ik naar Nepal vloog, Het staal gemaakt om het vliegtuig te bouwen, zij bestuurden het vliegtuig. Andere mensen legden wegen aan, waardoor ik met een taxi naar het klooster kon komen. Zonder al die mensen, was ik nergens geweest met mijn geld.

In het boek Eten, vond ik veel van dit soort gedachten terug. Fijn om eens een keer te lezen en weer bij stil te staan.

    

Playing Big

Ik dacht dit is een boek over spelen voor volwassenen: Playing Big. Dat kwam ook omdat ik via Marieke van Dam (van het Clubhuis voor de Speelkwartiertjesclub), aan deze titel kwam.

Maar het bleek een serieus boek te zijn over de onmacht die je als vrouw kunt voelen om je ware potentieel naar voren te laten komen. Dat klinkt een beetje saai, maar in hoofdstuk 2 vertelt ze over een heel leuk experiment. Iedereen kent wel dat stemmetje in zichzelf die kritiek geeft op wat je doet, maar je hebt ook een innerlijke mentor. Je innerlijke mentor is 20 jaar ouder en kan je advies geven over wat je doet.

Denk maar eens na, als jij nu advies kunt geven aan je 13-jarige ik, dan zou dit liefdevol zijn. Maak je niet zo druk, het komt wel goed, dat vriendje was toch een loser, zit er niet over in. Zo zou ook jouw 20 jaar oudere ik, op jouw huidige problemen reageren. En het goede nieuws is, je kunt contact met haar maken via een geleide visualisatie. In het boek staat een geleide meditatie. Er staat ook een link in naar haar website waar de tekst vertelt zou worden, maar de link werkt niet. Helaas..

Nu zul je je afvragen: heeft de zinkende surfer dit zelf ook gedaan. Jawel, en daarom ben er zo enthousiast over. Mijn 20 jaar oudere ik bleek in een duinhuisje te wonen, met niets aan de muren, een houten vloer en een gezellig haardvuur. Mijn huidige keuken en keukentafel stonden in het huisje. Ze heette Ana,Ik vroeg: Anna zeker, maar nee, het bleek om Ana te gaan.Ze droeg een lange zwarte rok en ze gaf mij een theepot.

Toen ik later op google ging zoeken naar Ana bleek dit de moedergodin te zijn. Zij spint de draden van het leven.

De les die ik eruit leer is dat ik eenvoudig wil leven. Ik ben als experiment de lange zwarte rok, die in mijn kast ligt maar die ik nooit aanheb, weer gaan dragen. Het bevalt wel. Ik moet alleen ook schoenen kopen waarmee je kunt wandelen en die je onder een rok kunt dragen. Ik heb ook mijn schoorsteen laten vegen, zodat ik de openhaard weer kan laten branden.De computer ging kapot, dus dat gaf ook wat rust. En ik heb, bij wijze van experiment alles uit mijn woonkamer gehaald, dat geen direct nut had en in de schuur gezet. Een vriend (die bij mij logeert omdat hij het thuis wat moeilijk heeft ) zei na een paar weken dat in mijn slaapkamer een betere sfeer hing dan in de woonkamer, omdat het daar zo onrustig was. Terwijl ik de woonkamer helemaal leeg gehaald had! Toen was ik er helemaal klaar mee en heb ik alles weer terug gehaald. Alles? Nee er zijn toch aardig wat spullen, die duur zijn geweest bij aanschaf, maar in de praktijk alleen maar in de weg staan, in de schuur blijven staan.

En ik merk, als ik nu nieuwe activiteiten plan ( denk aan vakantie enzo) of deze wel Ana waardig zijn. Of ze wel eenvoudig genoeg zijn dus. Mijn weekends zijn nu gevuld met wandelingen, en af en toe een fietstochtje. Voorheen ging ik graag met de trein een andere stad verkennen, maar nu merk ik dat ik er veel genoegen in schep om vanuit mijn huis wandelingen te maken om de omgeving te verkennen. 

En in de zomervakantie: ik heb voor 8 euro een wandelkaart van Zuid Holland gekocht. Ik ben er klaar voor!