Toen ik de ontdekking van de Hemel las werd ik jaloers, op
de jongen Quinten Die ging zomaar in Rome wonen. Alsof dat gewoon maar kon. Dat
is toch iets dat alleen mensen als Goethe deden, in vorige eeuwen, een Italiaanse reis. Ongehoord, dat doe je tegenwoordig toch niet meer, dat wil ik ook wel.
Maar ja, ik woon nu eenmaal in Nederland en werk hier, dus
het kwam er niet van om ook zo iets ongehoords te doen. De jaren verstreken.
Totdat mijn zus aankondigde een sabbatical te nemen. Een sabbatical, dat wou ik
ook wel, kon ik eindelijk mijn Italiaanse reis gaan maken.
Een half jaar vrij zat er niet in voor mij, toch besloot ik
te doen wat ik wel kon: 2 weken in Rome wonen.
Ik vond een kamer in een guest house ment met een gezamenlijke
keuken. Koffertje gepakt en op pad. Er was een supermarkt in de buurt die 24
uur per dag 7 dagen per week geopend was. Gelukkig, één zorg minder want om de
een of andere reden ben ik altijd bang dat dingen vergeet in te slaan en dat ik
dan honger zou krijgen ofzo. Terwijl ik er geen gebruik van maakte ik deed altijd tussen 8 en 5 uur mijn boodschappen, het
zit meer in mijn hoofd.
In Rome maakte ik iedere dag een stadswandeling uit een
boekje met de toepasselijke naam: De mooiste wandelingen in Rome. Een wandeling
was in het voetspoor van Goethe, en een andere leidde me langs het Pantheon waar
Quinten uit zijn appartement op uitkeek. Maar vooral veel Barok van Bernini en
Borronini. Zo bezocht ik de kerk Santa Maria della Vittoria waar de horror
vacui ( angst voor de leegte) met succes is bestreden Als in een boudoir noteerde Stendhal in zijn wandelingen door Rome
Ik vond het vooral erg druk en chaotisch verkeer in Rome,
stoepen ontbraken vaak en als ze er al waren moest je uitkijken niet te
struikelen over de schots en scheef liggende stenen.
Ik kreeg geen nieuwe
inzichten door afstand te nemen van mijn leven in Nederland, ik was gewoon lekker bezig met de wandeling te maken, waarbij ik oppaste niet overreden te worden of te struikelen over een losliggende steen en bedenken wat ik zou gaan
eten. Tot zover mijn diepe inzichten van de
klassieke cultuur. Ik ging eens kijken naar de streetart in Rome en de moderne kunst in MAXXI. Daar stond onze eigen Joep van Lieshout, haha.
Maar na twee weken zat het er weer op en keerde ik huiswaarts.
Terug in Nederland was mijn eerste reactie:wie heeft het licht uit gedaan, het
licht is hier veel minder fel als in Rome. Ten tweede leken de wegen absurt breed, met ook nog eens fietspaden en voetpaden erlangs. Terwijl er bijna geen verkeer was en slechts een enkeling over de stoep liep. Zoals hieronder, kijk eens hoeveel asfalt, en dan een zo een busje dat er rijdt! In Rome zou het asfalt niet te zien zijn door alle auto's die er in de file zouden staan.
Mijn huis leek helemaal belachelijk. Zo veel ruimte en zo
veel spullen alleen voor mij. Ik was juist gewend aan de inhoud van mijn koffer,
nu had ik een hele kast met kleding. In de keuken in het guest house bestond de
kruiden uit peper en zout. Doordat ik verse producten kocht van goede
kwaliteit, smaakte alles heerlijk. Thuis heb ik 40 potjes met kruiden, en doe
ik vaak sambal over mijn eten, of roer er indiaanse curry saus doorheen.
En dan al die spullen die aan de wand hangen en in de
vensterbank staan. Ik vind van mezelf dat ik een opgeruimd, nogal leeg huis
heb. Maar in het guest house stond niets, alleen een arti foto van de
Engelenburcht aan de wand. Verder alles wit en leeg. Een kast, een bed, dat was
het.
Dus ik heb toch nog nieuwe inzichten opgedaan, alleen merkte
ik het pas toen ik thuis kwam, in het Barokke Rome, heb ik het minimalisme
opnieuw ontdekt. Wie had dat nu kunnen bedenken.